Το περίπτερο της γιαγιάς μου Αποστολίας στην πλατεία του Σπηλαίου για δύο και πλέον δεκαετίες, αφού άνοιξε το 1956, πριν 57 χρόνια, καθώς η γιαγιά μου ήταν θύμα πολέμου, με τον παππού μου Αθανάσιο Παπαθανάκη να σκοτώνεται το 1941 από τους Γερμανούς, λειτούργησε και ως ένας κοινωνικός δίαυλος-θεσμός για την μικρή μας κοινωνία. Ήταν ένας γυναικείος θεσμός, αφού εκεί κάθε απόγευμα συναντιόντουσαν οι μεγάλες γυναίκες του χωριού που στην κυριολεξία δεν άφηναν τίποτα ασχολίαστο. Όποια ήθελε να μάθει κάτι ή να διασπείρει κάποια πληροφορία-σχόλιο-εικασία, θα έπρεπε να το ανακοινώσει στις γυναίκες κι από κει και πέρα η προώθησή της στους επιθυμητούς και όχι μόνο αποδέκτες ήταν δεδομένη.Γι αυτό το δίκτυο καθημερινού σχολιασμού δεν υπήρχε κανένα απολύτως ταμπού. Συζητιόντουσαν τα πάντα. Αν παρατηρήσει κάποιος με προσοχή την πανοραμική φωτογραφία, θα δει ότι στο περίπτερο της γιαγιάς έχουν αρχίσει να συγκεντρώνονται οι μαυροφορεμένες γυναίκες, έτοιμες να διαχειριστούν τα μικρά και τα μεγάλα "μυστικά" του χωριού μας. Η φωτογραφία του περιπτέρου είναι η μοναδική που έχουμε ως οικογένεια και μας παραπέμπει στα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του, γιατί στη συνέχεια θα έχουμε την κλασική κατασκευή του περιπτέρου, που βλέπαμε παντού στην ελληνική επικρατεια.Η φωτογραφία θα πρέπει να είναι από το πανηγύρι του Σπηλαίου του Αυγούστου του 1961, πριν 52 χρόνια.Το πανηγύρι ήταν ονομαστό σε όλη την περιοχή και κρατούσε τρείς μέρες.Οι πιο μακρινοί επισκέπτες μας ήταν οι συγγενείς μας από τα παραποτάμια χωριά του Έβρου ποταμού, κυρίως από το Ισαάκιο και τους Πετράδες Διδυμοτείχου. Είναι από τις μοναδικές που μας δείχνουν ένα μέρος του πανηγυριού, τη βόλτα του πανηγυριού στον κεντρικό δρόμο του χωριού.Το πανηγύρι ήταν ένας σημαντικός οικονομικός πόρος για όλους τους επαγγελματίες του χωριού, αφού κατά τη διάρκειά του όλη θα έκαναν τον τζίρο της χρονιάς.Αυτό ίσχυε και για το περίπτερο της γιαγιάς κι έτσι όλη η οικογένεια θα ήταν επί ποδός πολέμου για να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό οικονομικό αποτέλεσμα.Κι αυτό συνήθως το πετυχαίναμε, γιατί ήταν χιλιάδες οι επισκέπτες κι από το ταπεινό πασατέμπο έβγαζες δυνατό μεροκάματο.Στη φωτογραφία διακρίνονται η γιαγιά μου Αποστολία και τα δίδυμα αδέλφια μου Θανάσης και Χρήστος.Μου την παραχώρησε για φωτογράφιση η Στέλλα Δημητριάδου, όπως και άλλες που συνιστούν πολύτιμες ψηφίδες του καταπληκτικού ανθρώπινου δυναμικού του χωριού μας, που έχει όλες τις προϋποθέσεις για να συγκροτήσει ένα δίκτυο εξαιρετικών δυνατοτήτων.Για 22 χρόνια το περίπτερο ήταν κυρίαρχο στη ζωή της οικογένειας, με δεσπόζουσα μορφή τη γιαγιά Αποστολία, που ήθελε να τα ελέγχει όλα και να τα κατευθύνει όλα. Πότε με λιγότερη κι άλλοτε με περισσότερη επιτυχία.Είναι η καταπληκτική μορφή των παιδικών μου χρόνων και της εφηβείας μου. Εκεί στην κυριολεξία μεγάλωσα και είχα τη δυνατότητα από πολύ μικρός να συμμετέχω στα δρώμενα της μικρής μας κοινωνίας και να αναπτύξω την κοινωνικότητά μου, η οποία οφείλεται σε εκείνα ακριβώς τα χρόνια με τα έντονα βιώματά τους. Το περίπτερο της γιαγιάς μου ήταν ένα μικρό-μεγάλο σύμπαν συναισθημάτων που καθόρισαν τη ζωή μου.Γιαγιά, σ' ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου