Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ



«Η φωνή της γυναίκας»

Της Αύρας Θεοδωροπούλου

Απόσπασμα από την ομιλία της στην αίθουσα του Ελληνικού Ωδείου στις 19 Απριλίου 1922


…Η φωνή της γυναίκας, παράπονο, θρήνος, διαμαρτυρία, γεμίζει την ατμόσφαιρα, κι’ ολοένα γίνεται πιο δυνατή και πιο επίμονη. Φτάνει σ’ εμάς ανάμεσα από τα βάθη των αιώνων, κι από τα πέρατα του κόσμου. Καμμιά δύναμη δεν μπορεί πια να επιβάλη σιγή στην επιτακτική αυτή κραυγή. Το κίνημα της γυναίκας δεν είναι τώρα το δειλό και ντροπιασμένο άπλωμα του χεριού που ζητιανεύει. Δεν είναι ένα φαινόμενο σπασμωδικό και περαστικό, ούτε είναι κάτι που το προκάλεσαν ωρισμένες τοπικές συνθήκες. Είναι ένα κίνημα που από καιρό δυνάμωνε υποσυνείδητα. Όμοια μ’ ένα ποτάμι, που αθώρητα πληθαίνουν τα νερά του κάτω από τη γη, ξεχύθηκε  τώρα κι’ απλώθηκε στον κόσμο όλο…
… Τι είναι το παγκόσμια αυτό κίνημα, από πού πηγάζει, κι από πού αντλεί την τεράστια δύναμή του ; Σ’ αυτό νομίζω πως ξεχωρίζει καθαρώτατα μια υποσυνείδητη τάση της κοινωνίας να οργανωθή απάνω σε νέες βάσεις οικονομικές με την πλατύτερη σημασία της λέξης, στην αρχή, ότι είναι ανάγκη να καλλιεργηθούν εντατικά όλες οι δυναμικότητες του ατόμου και ωφέλεια του κοινωνικού συνόλου. Μια τέτοια απόδοση από κάθε άτομο δεν μπορεί ποτέ να κατορθωθή, όταν καταδικάζεται σε παθητική στάση μια ολόκληρη τάξη της κοινωνίας, ή ένα από τα δύο φύλα, αλλά μονάχα με το ξύπνημα της αυτενέργειας σε κάθε άτομο. Κάθε άτομο πρέπει να νοιώσει καθαρά πως είναι κέντρο του συνόλου, μα πως κι όλα τα άτομα είναι όμοια κέντρα, πως έχουν όλα τις ίδιες ευθύνες και τα ίδια δικαιώματα και προς το σύνολο και προς τον εαυτό τους, και πως μόνο με την τέλεια ισορροπία μεταξύ ατόμων και συνόλου μπορεί να φτάση η κοινωνία στην ανωτάτη εξέλιξή της και σε μιάν αληθινή ευδαιμονία. Καμμιά καταπίεση, καμμιά εκμετάλλευση μιας τάξης από την άλλη ενός φύλου από το άλλο…
…Σχετικά με την γυναίκα, η κοινωνική αυτή ανάγκη παρουσιάζεται πρώτα – πρώτα σα μια αόριστη ανησυχία. Είναι η ανησυχία μιας ύπαρξης που ζητεί να εκδηλωθή ολοκληρωτικά, ακέρια, με ολόκληρο τον ψυχικό της κόσμο, συναίσθημα, διανόηση, βούληση. Από τη στιγμή που πρωτοφανερώνεται αυτή η ανησυχία, αρχίζει ο αγώνας. Η ίδια η γυναίκα το αγνοεί. Ανησυχεί, στενοχωριέται, αλλά δε βλέπει πουθενά διέξοδο. Όταν η πίεση καταντήση ανυπόφορη, τότε πια ξυπνά μέσα της η ανάγκη ν’ αντιδράση. Αυτή η αντίδραση είναι το φεμινιστικό κίνημα, ένα κίνημα πλατειά ανθρωπιστικό, που συμβαδίζει με κάθε απελευθερωτική ανθρωπιστική κίνηση κι’ ολοένα κερδίζει περισσότερη θέση στις συνειδήσεις που έχουν σπάσει τις αλυσίδες των προλήψεων και στις κοινωνίες που οργανώνονται απάνω σε δημοκρατικές βάσεις. Γι’ αυτό βλέπομε τις αόριστες τάσεις, τις σπασμωδικές και περαστικές προσπάθειες της γυναίκας, να παίρνουν μια οριστική μορφή, να διατυπώνονται σε πρόγραμμα καθωρισμένο…
…Και το κίνημα απλώνεται λίγο-λίγο σ’ όλες τις χώρες, τη μια ύστερ’ από την άλλη. Κάθε πίεση, κάθε νέος περιορισμός κάνει πιο συνειδητό τον αγώνα της στη γυναίκα. Η αντίδραση την οδηγεί σε διεθνή οργάνωση, όπου σβήνουν όλα τα εθνικά μίση. Ακόμα πιο ενωμένος από τον αγώνα του προλεταριάτου, ο αγώνας της γυναίκας απλώνεται σαν ένα τεράστιο δίχτυ σ’ όλη τη γη. Και παρουσιάζεται σαν κάτι όλως διόλου ξεχωριστό, ανάμεσα στα διάφορα κοινωνικά ρεύματα, σαν κάτι εντελώς καθωρισμένο και τόσο ενιαίο που τίποτε δεν μπορεί να το διάσπαση, καμμιά πολιτική διαίρεση, κανένα κόμμα, καμμιά θρησκευτική διαφορά. Τα ίδια ζητούν οι γυναίκες των συντηρητικών κομμάτων, τα ίδια και οι σοσιαλίστριες και οι κομμουνίστριες, τα ίδια οι καθολικές και οι μωαμεθανές και άθρησκες …

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου