Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΜΙΑΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΠΕΝΤΕ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ



Ανοιχτή επιστολή προς τον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων,

με την παράκληση να κοινοποιηθεί  προς τους βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου.


Κομοτηνή, Δεκέμβριος 2012



          Καθώς πλησιάζουμε προς τις άγιες ημέρες των Χριστουγέννων, αισθανόμενη κι εγώ, όπως όλοι, από τη μια τη νοσταλγία και τη χαρά των γιορτών κι απ’ την άλλη τον πόνο και την αγωνία των ολοένα και περισσότερο δοκιμαζόμενων συμπατριωτών μου, εξ αιτίας της δεινής θέσης στην οποία έχει περιέλθει η πατρίδα μας, θα επιθυμούσα, στο μέτρο που μου επιτρέπεται, χωρίς να μακρηγορήσω, να σας απευθύνω δύο ερωτήματα. Το ένα ανθρωπιστικού χαρακτήρα, το δεύτερο ανθρωπολογικού περιεχομένου, άμεσα σχετιζόμενα και τα δύο με κάποιο θρυλούμενο νομοσχέδιο.

          Επειδή πράγματι μας άφησε ενεούς η άποψή σας ότι θα πρέπει ό,τι πολυτιμότερο και ιερότερο έχουμε αποκτήσει στη ζωή, τα παιδιά μας, να θεωρείται τεκμήριο οικονομικής ισχύος, θα θέλαμε να ρωτήσουμε και τα παρεμφερή: ορίζεται και η αντικειμενική αξία τους, μπορούν να υποθηκευτούν, να παραχωρηθούν, να μεταβιβαστούν ή και να αποτελέσουν αντικείμενο αγοραπωλησίας, τελικά; Ως πού φτάνει η παράνοια του θλιβερού νομοθετήματος; Και πόσο πιο χαμηλά από τις τριτοκοσμικές καταστάσεις, όπου κάτι τέτοιο ισχύει ανεπίσημα, μπορούμε, αλήθεια, να φτάσουμε; Απλώς θα υπενθυμίσουμε το αυτονόητο: η απόκτηση ενός παιδιού δεν είναι νεοπλουτίστικη επίδειξη, αλλά πράξη αγάπης, προσφοράς και αυτοθυσίας. Και η αξία του ανθρώπινου προσώπου είναι εξ ορισμού ανυπολόγιστη και ανεκτίμητη, ανεξάρτητα από την ιδεολογία, την οικονομική κατάσταση ή την κομματική τοποθέτηση του καθενός.

          Συνεχίζοντας το συλλογισμό και αναλογιζόμενος ο καθένας το μέγεθος της ευθύνης που φέρετε, αναρωτιέται και για τα όρια μεταξύ ανθρώπινης συνείδησης και κομματικής πειθαρχίας. Πώς γίνεται το δεύτερο να επικαλύπτει το πρώτο; Και πώς είναι δυνατόν να καταφέρετε τέτοιο πλήγμα στην ελληνική οικογένεια όταν ήδη με άλλες ρυθμίσεις την έχετε πληγώσει θανάσιμα;

          Δε γράφω τούτες τις γραμμές απελπισμένη. Επειδή τις ελπίδες μου δεν τις έχω στηρίξει στα έδρανα της Βουλής, αλλά κάπου υψηλότερα και δικαιότερα. Θα προτιμούσα όμως αυτοί που είναι ταγμένοι να εκπροσωπούν τον ελληνικό λαό να μην είναι οι πρώτοι  που θα προδίδουν και θα εκποιούν τις ελπίδες και τα όνειρά του.



                                                                   Με τιμή

                                                          Ελισάβετ Γιαλαντζή

                                                φιλόλογος, μητέρα πέντε παιδιών     
        


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου